Steeds vaker hoor ik het om me heen dat mensen zeggen dat ze een hoge pijngrens hebben. Is dat echt zo of past het in de huidige tijd? Wanneer ik terug denk aan hoe het vroeger ging en nee, dat is nog niet eens zo heel lang geleden, dan lijkt het dat we toen minder hard waren. Nu ervaar ik dat de maatschappij aan het verharden is en daar past men zich op aan. Daar passen dan, mijns inziens, ook heel goed zaken in als scan-kassa’s, snel(ler), meer en online werken. Het is bijna alsof we onze menselijke kant vooral moeten vergeten, dat het gaat om welke bijdrage we leveren. En dat we het -wat dat dan ook moge zijn – vooral (ook) voor anderen doen.
Oké, stop hier!
Als ik kijk hoe mijn jeugd was en hoe mensen toen met elkaar omgingen was dat toch echt heel anders. Toen was er nog tijd voor een praatje, had men (meer) aandacht voor elkaar, hoefde het allemaal nog niet zo snel. Dat veranderde eigenlijk heel geleidelijk. De introductie van computers, haha toen nog met een geheugencapaciteit van wel 20 Mb en je maakte ook nog gebruik van floppy-disks. Oh en ken je de cassettebandjes nog? En wat te denken van geld, je had nog gewoon een portemonnee met geld. Tja en toen kwam er langzaam steeds meer digitaal want dat was zo makkelijk. En, laten we wel zijn, mensen zijn nu eenmaal heel gevoelig voor makkelijk. Misschien zit er toch wel iets in dat spreekwoord dat mensen liever lui zijn dan moe. Afijn, dat is stof voor een heel ander artikel want hier wilde ik het hebben over hoge pijngrens.
Gemak
Gemak heeft een prijs. En, ook ik, weet hoe fijn het is om dingen makkelijker te doen. Zo ben ik heel blij met mijn wasmachine, koelkast en meer van die handige snufjes. Dit soort apparaten zorgen ervoor dat ik daar minder tijd aan hoef te besteden en geven gewoon gemak. Maar… tegelijkertijd ontstaat er dan een soort van valkuil want die tijd die je dan ‘over’ hebt kun je immers besteden aan andere dingen. En, hoe meer je over kunt laten aan allerlei ‘handige’ apparaten hoe meer tijd je hebt voor… tja, vul maar in. Dat betekent (stiekem) dat je gewoon productiever kunt zijn, toch?
De komst van de mobiele telefoon, wauw dat is pas een echte! Waar je vroeger -letterlijk- verbonden was met elkaar door middel van een draadje kon dat nu draadloos. Je kon dus EN bellen EN wat anders doen. Nou, kijk maar eens om je heen wat dat ons nu brengt…
Terug naar die hoge pijngrens want dit is eigenlijk alleen maar een beetje achtergrond waarbij ik van mening ben dat dit een rol speelt bij die pijngrens. Enerzijds ontzettend fijn dat er allerlei apparaten beschikbaar zijn die in het leven een stuk gemak brengen en aan de andere kant dragen diezelfde apparaten er aan bij dat we minder echt verbonden zijn met andere mensen. Denk nog even terug aan de telefoon. Bellen was duur in vergelijking met nu en wij schreven nog brieven (in plaats van mails) of gingen gewoon langs. Oja en dat gebeurde dan ook nog eens spontaan… Nu ‘moeten we even in de agenda kijken’. Nu heeft de telefoon, en dan natuurlijk een smart-phone een dusdanig belangrijke rol in ons leven dat het gewoon gek is als je er geen een hebt. Sterker nog, veel bedrijven, waaronder overheden willen dat je juist contact hebt via een chatbot, afspraken online plant en meer. Geen menselijk contact meer.
Zou het kunnen dat juist doordat menselijk contact afneemt we ons aan het verharden zijn?
Zomaar een vraag want als ik naar mezelf kijk en merk hoe ik kan reageren op een reactie als: ‘dat kunt u online opzoeken’ of ‘stel uw vraag via de chat’ en zo kan ik nog wel meer voorbeelden opnoemen. En daarbij speelt, voor mij, in elk geval wel, ook mee dat alles steeds sneller moet. Een vraag die vandaag gesteld wordt wil men het liefst direct of -beter nog- gisteren beantwoord zien. Want ja, je hebt toch een smart-phone dus je hebt mijn mail of wat dan ook toch gezien?
In mijn praktijk
De verharding merk ik ook in mijn praktijk of bij bedrijven als ik stoelmassage geef. Regelmatig komen opmerkingen voorbij als:
– doe maar goed stevig
– ik hou van lekker hard
– ik heb een hoge pijngrens
Maar… is dat echt zo? Zou het kunnen dat we zover van onszelf zijn weggedreven dat we eigenlijk gewoon niet meer echt kunnen voelen? Dat we de verbinding met ons-Zelf zijn kwijtgeraakt, de verbinding met je-Zelf?
Dat er eigenlijk ongemerkt een soort van onzichtbare laag om ons heen is gekomen waardoor we ons (onbewust) zijn gaan beschermen tegen de verharding van de maatschappij. Laat dat eens tot je doordringen en ga eens na wat deze opmerking met je doet?
Misschien is de tijd gekomen dat het ‘slot’ van de -vaak onbewust- opgebouwde (beschermings)muur geopend mag worden? Dat je jezelf en jouw potentie aan jezelf en de wereld mag laten zien.
Zelf heb ik een paar jaar terug een burn-out gehad. Voor mij een enorme eye-opener om me te beseffen dat ik echt moest kiezen. Een keus of ik mee wilde blijven rennen in het ‘hamsterrad’ of dat ik een ander pad op zou gaan. Ik koos voor het laatste en heb daar geen seconde spijt van gehad. De druk om steeds maar meer te blijven doen, altijd maar bereikbaar te zijn en pfff ik weet het allemaal niet eens meer, ik was er gewoon klaar mee.
En, heel eerlijk, ik was de verbinding met mezelf aardig kwijt, Wist niet meer wat ik leuk vond, wat ik wilde en zat eigenlijk in een soort van mist waardoor ik geen idee had welke kant ik op wilde. Het proces dat ik heb doorlopen heeft me enorm veel over mezelf geleerd, ging met vallen en opstaan. Wie weet, ben ik er nog steeds niet maar ik weet wel dat ik het waard ben om hier te zijn en dat het genoeg is om er gewoonweg te zijn.
Pijnlijk en zorgelijk vind ik het dan ook dat steeds meer, ook jonge mensen, klagen dat ze de druk niet meer aan kunnen. Dat er steeds meer mensen met een burn-out thuis komen te zitten. Dat mensen zich afzonderen en/of opsluiten in hun eigen wereld. Tijd om terug te keren naar wie we werkelijk (willen) zijn. Wil je mee (blijven) draaien in deze huidige wereld of kies je ervoor om je weer met jezelf te verbinden?
Wat als je zachtheid gaat introduceren?
Stel dat je er vanaf nu voor kiest om (meer) zachtheid in jouw leven toe te laten? Hoe zou dat zijn en wat zou dat opleveren? Dat je in plaats van hard werken ervoor kiest om dat te (gaan) doen waar je blij van wordt? Dat je jezelf ook af en toe, liefst zo vaak mogelijk, een schouderklopje en een compliment geeft. Dat je gaat kijken naar de dingen die je goed doet en dat wat je ‘verkeerd’ doet bestempeld als dat je het anders hebt gedaan.
Ga dat eens een week doen om te ervaren wat dat met je doet.
Ja maar, ik ben toch geen watje*
Nee, inderdaad dat klopt. Inmiddels zie ik het toelaten van zachtheid steeds meer als iets heel krachtigs. Het vraagt moed om voor jezelf te kiezen en je gaat grenzen aangeven! Tot hier en daarna kies ik voor andere dingen. Dingen die voor mij belangrijk zijn!
Misschien nodig ik je met dit artikel uit je (meer) te openen en zachtheid toe te laten. Stap voor stap want ook het proces van je weer met jezelf verbinden is iets waar je de tijd voor mag nemen. Gun jezelf die tijd, het is jouw leven en jij bent de belangrijkste mens in jouw leven!
Zou er een reden zijn dat knuffels zo heerlijk zacht zijn…?
Weet ook dat elk mens in principe bereid is om iemand anders te helpen. Het is een kwestie van vragen en zelf een eerste stap zetten. Ook dat is jezelf het allerbeste gunnen…
Een grapje tussendoor. Wat is een andere naam voor een wattenstaafje? Een watje met een ruggegraat.
Heb je een vraag of wil je meer weten naar aanleiding van dit artikel?
Neem vrijblijvend contact met me op.
Dank voor het lezen.
Ik wens je een prachtige dag.
Hartegroet, Astrid
